جلد دهم از مجموعه اخلاق الاهی با عنوان آثار مشترک قوای سه گانه نفس(بخش سوم: صبر و شکر) منتشر شد.

“

صبر در ساختار شخصیت انسان، جایگاه رفیعی دارد. جان صابر از زیباترین پدیده های عالم امکان است. روح شکیبا به مقام اطمینان قدم می نهد و خشنود و پسندیده به جرگه خاصگان درگاه حق می پیوندد؛ همچنین تأثیرگذارترین خصلت در صورت معنوی و در نتیجه تعیین کننده ترین عامل در سرنوشت ابدی انسان است. به همین دلیل در آیات شریف کتاب آسمانی و میراث روایی معصومان(ع) به صبر، توجه بسیار و سفارش فراوان شده است. جهت گیری مجموعه آیات و روایات در این باره، در پی القای این باور است که بدون صبر، شخصیتی بزرگ ساخته نمی شود و هیچ کار سترگی صورت انجام نمی پذیرد.
یکی از مقامات بلندی که روح آدمی در سلوک به سوی خدا طی می کند، مقام شکر است. شُکر یکی از اثرگذارترین سجایای اخلاقی در پیشرفت و تکامل انسان است که پس از طی مراتب به دست می آید و منشأ پیدایش فضیلت ها و آثار فراوانی می شود. شکر به عنوان یک فضیلت نه تنها مقبول فطرت پاک انسانی است، بلکه قرآن کریم و روایات معصومین بر آن انگشت تأکید نهاده اند. شکر ملاک انسانیت انسان، معیار خداپرستی، نشان ایمان به خدا و تفسیر حکمت خدادادی است. شکرگزاری صفتی الاهی و مطلوب بندگان برگزیده خداست.
کتاب اخلاق الاهی – جلد دهم(آثار مشترک قوای سه گانه نفس/بخش سوم: صبر و شُکر) اثر آیت الله العظمی مجتبی تهرانی و تدوین و تحریر محمدرضا جباران در قطع وزیری، 392 صفحه، 2500 نسخه و بهای 9000 تومان برای نخستین بار منتشر شد.
کتاب اخلاق الاهی – جلد دهم(آثار مشترک قوای سه گانه نفس/بخش سوم: صبر و شکر) در سه بخش سامان یافته است:
بخش اول: صبر
فصل اول: کلیات
فصل دوم: انواع صبر
فصل سوم: ریشه های صبر
فصل چهارم: نتیجه ها و آثار صبر
فصل پنجم: راه به دست آوردن صبر
فصل ششم: آفات و موانع صبر
فصل هفتم: صبر و فضیلت های دیگر
فصل هشتم: صبر و شبهه ها
بخش دوم: شکر
فصل اول: کلیات
فصل دوم: اقسام شکر
فصل سوم: مراتب شکر و درجات شکرگزاران
فصل چهارم: ریشه های شکر
فصل پنجم: آثار و نشانه ها
فصل ششم: راه رسیدن به مرتبه شاکران
فصل هفتم: موانع شکر
فصل هشتم: رابطه شکر با فضیلت های دیگر
فصل نهم: شبهات و پاسخ ها
بخش سوم: مباحث مشترک
فصل اول: مقایسه صبر و شکر
فصل دوم: مقایسه بلا و نعمت

“