صدرالمتألهین (م۱۰۴۵ق) در پی ریزی حکمت متعالیه در کنار قرآن و روایات معصومین(ع)، از گفتارهای حکما و عرفای پیشین، به ویژه فارابی، بوعلی، ابن عربی(۵۶۰- ۶۳۸ ق) و شاگردان مکتب وی بسیار بهره برده است.
با این همه میزان بازتاب عرفان در حکمت متعالیه در فصول و شاخه های مختلف حکمت صدرایی متفاوت است؛ که این کتاب به گونه ای روشن و نسبتاً کامل و فراگیر، چگونگی نقش عرفان نظری محیی الدینی و اندازه تأثیر آن در همه بخش های نظام حکمت صدرایی، و منابع نوآوری های حکمت متعالیه و مستند کردن آنها را بررسی کرده است.
از این رو این کتاب در پنج بخش، تأثیر عرفان نظری بر حکمت صدرایی را هم در روش شناسی، و هم در مباحث کلان هستی شناسی، خداشناسی، جهان شناسی، انسان شناسی و معاد شناسی، تحلیل کرده است.
لینک کوتاه: https://poiict.ir/?p=6290
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.