حبیب مرزها خاطرات رُهام بخش حبیبی اثر:مهدی با تقوا

اهل باشت هستم. جایی سرسبز با مردمانی سرسبز تر. دلشان مثل خاک زمین کشاورزی نرم و اراده‌شان مثل کوه‌هایی که دوره‌اش کرده اند محکم. اهل باشت باشی، قبل از راه رفتن و زبان باز کردن باید بدانی تفنگ چیست. باید یاد بگیری قنداق برنو را در گودی کتفت جا بدهی و طوری بایستی که لگد اسلحه تکانت ندهد. اما زمانی می‌توانی بگویی مرد شده‌ای که بدانی لوله اسلحه‌ات را طرف چه کسی بگیری. زندگی را با گشت و گذار در کوه ها و مزرعه‌ها و دشت‌های باشت آغاز کردم و از آن ها زندگی را یاد گرفتم. بخشندگی را . محکم بودن و نترس بودن را. بعد‌ها که بزرگ‌تر شدم. همه این درس‌ها مسیر زندگی‌ام را تغییر داد..