دنیای وارونه مترجم:فاطمه حسینقلی نوری

چشم‌هایتان را ببندید و چند لحظه، زمان را به سال ۱۹۹۸ برگردانید. در حدود این بیست‌سال، چه‌چیزی تغییر کرده‌است؟ سرخی خون، تیزی آتش و ناتوانی سنگ در برابر سلاح، معنایی دیگر یافته است؟ آیا پاکدامنی، شرافت، حقیقت و قانون به‌عنوان ستون‌های جامعهٔ انسانی استوارتر شده‌اند؟ آیا در آن زمان نیز، مثل امروز، فقیران، رانده‌شدگان، بی‌پناهانی بودند که به امید نجات، به‌سوی مرزهای بسته‌شده هدایت شده‌اند؟ آیا می‌توان انسانی بدون نیاز را تصور کرد؟ انسانی بدون ترس؟ انسانی که معنای انسانیت را در رنگ، مدل و شکل خودروها و ساختمان‌ها نبیند؟ آیا در آن زمان، فکر زیبا را به صورت زیبا ترجیح می‌دهند؟ «دنیای وارونه»، مجالی برای اندیشیدن به این پرسش‌ها و یافتن پاسخ‌هایی برای فردا است. ادواردو گالئانو، نویسنده و شاعر اهل اروگوئه گاه با زبان کنایه، گاه با اشاره به تجربه‌ای شخصی، گاه بر پایهٔ نظرسنجی‌ها و گاه بر پایهٔ حقیقت‌های پنهان‌شدهٔ پشتِ سخنان مردان سیاست، حقیقت دنیایی را به ما نشان می‌دهد که چندان دور از دنیای کنونی ما نیست. با ورق‌زدن هر صفحه از این کتاب، گویی انعکاسی از دنیای امروز را می‌بینیم که گالئانو با ریزبینی هرچه‌تمام‌تر، در سال ۱۹۹۸، به تصویر کشید. در میان صفحات، احساس می‌کنید لازم است کتاب را ببندید، نفس عمیقی بکشید، کمی آرامش پیدا کنید و بعد، دوباره ادامه دهید. زبان گالئانو، فرازونشیب خاص خود را دارد. زمانی، تند و کوبنده است و زمانی، درونی‌ترین لایه‌های احساس را نشانه می‌گیرد و عجیب در این نشانه‌گیری موفق است. ادبیاتی که گویی تنها مختص این مرد دوراندیش و حساس است و نشئت‌گرفته از دردهایی که جان و دلش را تسخیر کرده است. او بی‌تابِ بشریتی است که مثل کبوتری یک‌بال، می‌چرخد و سقوط می‌کند و در این سرگیجهٔ تهوع‌آور، خود نمی‌داند که هیچ صعودی در کار نیست و در حال سقوط است. باوجود حقایق تلخی که گالئانو مطرح می‌کند، در صفحات آخر کتاب، او سعی می‌کند کمی گزندگی حقیقت بیان‌شده را تلطیف کند و از رؤیای دنیایی سخن می‌گوید که در آن، نه از کودکان خیابانی خبری هست و نه از سمومی که زمین را به ورطهٔ نابودی می‌کشانند؛ دنیایی که در آن، دولت‌ها در جنگ با فقر، تلاش بیشتری می‌کنند، تا در جنگ با فقیران. گالئانو در آخرین سال‌های هزاره، امیدوارانه ابراز می‌کند: «درست است که نمی‌دانیم در زمانی‌که خواهد آمد، دنیای‌مان چگونه خواهد بود؛ اما حداقل این حق را داریم که آن را آن‌گونه‌که امیدواریم باشد، در ذهنمان بال‌وپَر دهیم.»