دولت سرّی(خاطرات جمعی از اسرای اردوگاه موصول۲) اثر: غلامحسین باغاتی

نزدیک غروب، کامیون روی پلی بزرگ ایستاد. ارتفاع پل خیلی زیاد بود. کف رودخانه را نیزار انبوهی پوشانده بود و آبی کف آلود داخل نیزارها در جریان بود. روی پل، مقابل ما، ماشین جی پی ایستاده و سرهنگی به صندلی آن تکیه داده بود. راننده پیاده شد و حدود ده دقیقه با سرهنگ صحبت کرد. لحظات به سختی می‌گذشت. یقین کردیم می‌خواهند ما را توی رودخانه بیندازند. کامیون زخمی‌ها، ایستادن روی پل مرتفع، صحبت راننده با سرهنگی که از قبل منتظر بود، نزدیک شدن به شب و تاریکی هوا… همه این موارد ذهن ما را مشغول کرده بود. هرچه می‌گذشت، بیشتر یقین می‌کردیم؛ چون همه چیز برنامه ریزی شده به نظر می‌رسید. صحبت آنها که تمام شد، ماشین جیپ حرکت کرد و کامیون هم به راه افتاد. آنجا بود که فهمیدیم قصد کشتن ما را ندارند.