ایمان تعلق قلبی است، اما با عمل نیز ارتباط دارد. البته مراد از عمل، عمل جوارحی ظاهری نیست، بلکه هر یک از اعضای ظاهری و قوای باطنی، عملی متناسب با خود دارد. عمل جزو ماهیت ایمان نیست، اما هرگاه ایمان تحقق یابد، مناسک و اعمال لازمه وجودی آن به شمار می‌روند. نسبت میان ایمان و کفر نیز نسبت وجود و عدم است و در این حال فرض واسطه و وضعیت سوم وجود ندارد. قرآن کریم ایمان و کفر را نور و ظلمت و حیات و موت خوانده است. عالمان بزرگ شیعه سه راه برای تحصیل ایمان مطرح می‌کنند. ایمان گاه تقلیدی و سماعی است، گاه برهانی و تحقیقی است و گاه دیداری و شهودی است. مرتبه سوم ایمان برتر و والاتر و از آن اهل شهود است. حجاب‌های ایمان با عمل به دستورهای شرع و یا در موارد خاص با تصرف اولیای الهی کنار می‌روند و شهود تحقق می‌یابد.
کفر نیز به سه قسم کفر جمودی، کفر نفاق و کفر تعبد تقسیم می‌شود. ایمان دارای مراتب و درجات و از این‌رو قابل کمال و نقص است. گناه زایل کننده و یا تضعیف کننده ایمان است. مؤمن با ارتکاب گناه نزول درجه پیدا می‌کند و یا ایمان او در حال گناه منقطع می‌شود. تفکر در صنع الهی، توجه به فهم خداوند، محبت به اولیای او و عمل صالح، عوامل افزایش ایمان محسوب می‌شوند. گوش دادن به سخن محبوب، سخن گفتن با محبوب و یاد محبوب پایه‌های ایمان را تحکیم می‌کنند. در روایات آمده است که ورع عامل بقا و طمع عامل زوال ایمان است. ایمان آثار فردی در جان آدمی دارد. لذت معنوی و انبساط روحی تولید می‌کند، نگرش‌ها را تغییر می‌دهد، روح را به آرامش می‌رساند، رضامندی از حق و خود مقصرانگاری پدید می‌آورد و احساس غلبه و عزت ایجاد می‌کند. تحکیم وحدت، استقرار عدالت اجتماعی و حسن مقابله با فساد و انحراف نیز از آثار اجتماعی ایمان است.
بنابر آیات و روایات، صفات مؤمن در سه بخش معنوی، انسانی و مادی قابل طبقه‌بندی است. در قرآن کریم نیز صفات مؤمن از جنبه‌های گوناگون مطرح شده است. اضطراب ناشی از محبت، ازدیاد ایمان در اثر شنیدن سخن حق، سجده و خضوع در برابر حق و تمحید و تسبیح حق، مراقب در نمازها و توجه به فضل خداوند، از علائم باطنی و قلبی ایمان مؤمن است. اما مؤمن در بعد غریزی و حیوانی خود نیز صفاتی دارد.صیانت شهوت، مهار خشم و ترک معاصی از جمله این صفات است. این ویژگی‌ها و صفات نیز حالات مؤمن در بعد روابط اجتماعی به شمار می‌آیند: محبت به مؤمنان و شدت به کفار، ولایت متقابل، اطاعت الهی و ولایی. خطبه همام در نهج‌البلاغه، پاسخ به پرسش یکی از اصحاب امام علی(ع) درباره تقواست. حضرت در این خطبه، صفات مؤمنان و متقیان را شرح دهد. هیچ سخنی چون این خطبه اوصاف و آثار ایمان را آشکار نمی‌کند.
کفر نیز به سه قسم کفر جمودی، کفر نفاق و کفر تعبد تقسیم می‌شود. ایمان دارای مراتب و درجات و از این‌رو قابل کمال و نقص است. گناه زایل کننده و یا تضعیف کننده ایمان است. مؤمن با ارتکاب گناه نزول درجه پیدا می‌کند و یا ایمان او در حال گناه منقطع می‌شود. تفکر در صنع الهی، توجه به فهم خداوند، محبت به اولیای او و عمل صالح، عوامل افزایش ایمان محسوب می‌شوند. گوش دادن به سخن محبوب، سخن گفتن با محبوب و یاد محبوب پایه‌های ایمان را تحکیم می‌کنند. در روایات آمده است که ورع عامل بقا و طمع عامل زوال ایمان است. ایمان آثار فردی در جان آدمی دارد. لذت معنوی و انبساط روحی تولید می‌کند، نگرش‌ها را تغییر می‌دهد، روح را به آرامش می‌رساند، رضامندی از حق و خود مقصرانگاری پدید می‌آورد و احساس غلبه و عزت ایجاد می‌کند. تحکیم وحدت، استقرار عدالت اجتماعی و حسن مقابله با فساد و انحراف نیز از آثار اجتماعی ایمان است.
بنابر آیات و روایات، صفات مؤمن در سه بخش معنوی، انسانی و مادی قابل طبقه‌بندی است. در قرآن کریم نیز صفات مؤمن از جنبه‌های گوناگون مطرح شده است. اضطراب ناشی از محبت، ازدیاد ایمان در اثر شنیدن سخن حق، سجده و خضوع در برابر حق و تمحید و تسبیح حق، مراقب در نمازها و توجه به فضل خداوند، از علائم باطنی و قلبی ایمان مؤمن است. اما مؤمن در بعد غریزی و حیوانی خود نیز صفاتی دارد.صیانت شهوت، مهار خشم و ترک معاصی از جمله این صفات است. این ویژگی‌ها و صفات نیز حالات مؤمن در بعد روابط اجتماعی به شمار می‌آیند: محبت به مؤمنان و شدت به کفار، ولایت متقابل، اطاعت الهی و ولایی. خطبه همام در نهج‌البلاغه، پاسخ به پرسش یکی از اصحاب امام علی(ع) درباره تقواست. حضرت در این خطبه، صفات مؤمنان و متقیان را شرح دهد. هیچ سخنی چون این خطبه اوصاف و آثار ایمان را آشکار نمی‌کند.
لینک کوتاه: https://poiict.ir/?p=4818
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.