توضیحات

این کتاب از روش جامعه شناختی استفاده کرده و درصدد اثبات این فرضیه برآمده است که در دوران معاصر، پارادایم جدیدی برای دین داری رقم خورده است: پارادایم دین داری ابرعرفی. در واقع، این کتاب می خواهد اثبات کند که سکولاریته در زمان ما تشدید یافته است. بر این اساس، مؤلف محترم درصدد است علت رشد و توسعه حیرت انگیز جنبش های معنوی نوپدید در دهه های آخر قرن بیستم را تبیین کند.

هدف این کتاب آن است که با بررسی مبانی تحول مفهوم دین و عرفان در فرهنگ مصرفی، آشکار شود که آیا رشد معنویت های نوین و جنبش های نوپدید دینی، پس از یک دوره موثر عرفی سازی، به معنی بازگشت به دین و عرفان سنتی است یا تحول کیفی عمیقی در حال رخ دادن است؟ در این راستا دو مسئله فرعی این تحقیق، بدین قرارند: ارتباط جنبش های نوپدید دینی و معنوی با فرهنگ مصرفی چیست؟ و چه نقدهای الهیاتی و جامعه شناختی بر تحول های دین داری و عرفان گرایی قابل طرح اند؟

از نوآوری های این کتاب طرح مفهوم( پارادایم دین داری) است.

کتاب حاضر پس از مقدمه و تبیین چارچوب روشی و مفهومی در بخش اول، مشتمل بر هشت بخش دیگر است. در بخش دوم به معرفی دو پارادایم دین داری پیش از حاکمیت فرهنگ مصرفی، یعنی پارادایم تعالی گرا و پارادایم عرفی پرداخته. بخش سوم به تحلیل فرهنگ مصرفی و تحول های فرهنگی همبسته با آن اختصاص دارد. بخش چهارم تحول های مؤلفه های درون دینی یعنی«خدا» و «نجات» را در دوره پساسنت که از جمله، شامل دوره حاکمیت فرهنگ مصرفی نیز هست بررسی می کند. در بخش پنجم، تلاش شده در ابتدا به صورت توصیفی، تحول های اخیر در عرصه دین را نشان دهیم.بخش ششم اصلی ترین قسمت این نوشتار است، تبیین پارادایمی مبانی مفهومی دین در فرهنگ مصرفی را بر عهده دارد. در بخش هفتم به بررسی وضعیت عرفان در هریک از سه پارادایم دین داری پرداخته ایم. بخش هشتم به ملاحظه ای انتقادی اختصاص داده شده است. و نهایتاً بخش نهم درصدد جمع بندی و در عین حال نیم نگاهی به وضعیت ایران دارد.