توضیحات

انقلاب اسلامی ایران در طول عمر خود مشکلات و مسائل عدیده ای را تجربه کرده است و برای ادامه راه خود نیازمند آن است که به بازبینی مشکلات و موانع پرداخته و خطرات و صدمات فراروی آن در آینده بارشناسی شود تا آسیب های فراروی نتوانند مانع حفظ، بقا و استمرار آن گردند، البته با اذعان به این که آسیب های هر دوره ویژگی های خاص خود را دارد و با دوره های دیگر متفاوت است.

در این اثر محقق محترم با نگاهی نو به مسأله آسیب شناسی انقلاب اسلامی، و رعایت معیارهای یک پژوهش علمی تلاش کرده اند با شناسایی آسیب ها، راه حل های اساسی آن را نیز ارائه نمایند و برخلاف سایر منابع موجود که به عنوان یک بحث علمی و کالبدشکافی دقیق در این زمینه خودنمایی می کند و به طور اساسی، عمیق و ژرف به موضوع موردنظر پرداخته نشده، این پژوهش با فرضیه پردازی نه کاری توصیفی که تحقیقی، تحلیلی – تبیینی ارائه کرده است. کتاب آسیب شناسی انقلاب اسلامی در دو بخش سامان یافته که بخش اوّل شامل چهار فصل و بخش دوّم شامل شش فصل می باشد:

بخش اوّل: کلیات نظری و تاریخی

فصل اوّل: بررسی مفاهیم جامعه شناختی مؤثر در مطالعات آسیب شناسی: تغییر اجتماعی، تغییرات اجتماعی در فرهنگ جامعه شناسی، مسأله اجتماعی – فصل دوّم: آسیب و آسیب شناسی در پرتو پدیده «انقلاب – نظام»: بررسی مفهوم آسیب و آسیب شناسی، آسیب و آسیب شناسی در پرتو «انقلاب – نظام اسلامی» در ایران پس از ۲۲/بهمن/۱۳۵۷، دعوت، مبنای مطلوبیت، صدور انقلاب و الگو شدن همچون جلوه های دعوت، منافع ملی به مثابه محک تعیین وضعیت – فصل سوّم: ضرورت و جایگاه بحث آسیب شناسی انقلاب اسلامی در مطالعات انقلاب اسلامی: ضرورت آسیب شناسی و معیارهای آن، معیارهای آسیب شناسی، جایگاه بحث آسیب شناسی انقلاب اسلامی در مطالعات انقلاب اسلامی – فصل چهارم: وجوه مشترک انقلاب ها، مقدمه ای بر آسیب شناسی: سؤال: حکم استقرایی تبدیل نهضت به نهاد شامل انقلاب اسلامی ایران هم می شود؟

بخش دوّم: فقدان نظریه پردازی و ضعف مدیریتی؛ آسیب های فراروی انقلاب اسلامی

فصل اوّل: تأثیر شرایط محیطی دوران پس از انقلاب بر تشدید آسیب ها – فصل دوّم: آسیب های پیش روی جامعه اسلامی – ایرانی – فصل سوّم: آسیب شناسی انقلاب اسلامی ناشی از تحولات جنگ تحمیلی … – فصل چهارم: تعارض جمهوری اسلامی با دنیای سکولاریسم و آسیب های پیش روی آن: خواست هویتی، چالشی بنیادی، ارزیابی طرح مسأله از دو منظر – فصل پنجم: آسیب شناسی علوم انسانی در انقلاب اسلامی: بی توجهی و کم توجهی به علوم انسانی(تردید در علمی بودن علوم انسانی و معیارهای آن، محدودیت های سیاسی برای پژوهش های علوم انسانی)، کهنگی و تقلیدی بودن علوم انسانی در ایران، کوتاهی دوران تجربه اندوزی علوم انسانی، ضعف سیستم آموزشی و گزینش دانشجو، سهل الوصول تلقی نمودن علوم انسانی، افراط و تفریط در تحلیل مسایل، انحصاری تصور نمودن علوم انسانی در نزد برخی افراد، ابهام در معنا و مصداق آزادی اندیشه در علوم انسانی، تداخل نگرش های کلامی، سیاسی و علمی در مورد مسایل علوم انسانی، بی رغبتی به فلسفه و تاریخ، مفاهیم مورد اجماع، ضعف مفاهیم موجود، عدم آشنایی کافی با حوزه های مختلف علوم انسانی در غرب – فصل ششم: ایران یک کشور توسعه یافته است و کشورهای در حال توسعه ضعف های مشترکی دارند: آیا توسعه می تواند غایت حیات اجتماعی باشد؟، چگونه نگاه و تحلیل کنیم؟ چگونه اداره کنیم؟