توضیحات

هدف اصلی این پژوهش، معرفی مفهوم علم حضوری به عنوان معرفت غیرپدیداری انسان، که با وجود خود او متحد است، به عرصه مطالعه های معرفت شناختی فلسفه می باشد.

می توان با تکیه بر علم حضوری، به تبیین تفکیک میان حقیقت و ذات «من» کنشگر و «من» استعلایی[متافیزیکی] پرداخت و از همه مهم تر اینکه با این تحلیل و با منطق اندیشه فلسفی می توان مسائل مهم تناقض نمای عرفان را مورد بررسی قرار داد. در این خصوص،نظریه علم حضوری مجال رویکردی نظام مند نسبت به کل عرفان و صورت بندی رویکرد فلسفی به عرفان را با قطع نظر از ویژگی منحصر به فرد آنکه نشان دهنده روابط میان عرفان و فلسفه است فراهم می آورد.

این پژوهش با بررسی علم حضوری آغاز می شود و با اتکا بر این علم، تلاش خواهد شد که وجود علم کنشگر انسان به خود و سپس مهم ترین لازمه این علم- یعنی راه حل فلسفی برای امر متناقض نمای وحدت عرفانی نفس با خداوند یگانه و نیز خداوند یگانه با نفس- اثبات شود؛ پس از آن به تحلیل ماهیت علم حضوری نسبت به این دو امر خواهیم پرداخت:

الف) تبیین دلالت ضمنی مفهوم علم حضوری از آن جهت که با معنای غیر مقید وجود علم انسان به خود متحد است.

ب) تبیین لازمه اساسی علم حضوری یعنی تجربه عرفانی.

نتیجه اینکه غایت مقام علم حضوری همان اتحاد وجودی مطلق با خداوند واحد می باشد.

پژوهش حاضر به قلم مهدی حائری یزدی و ترجمه سیدمحسن میری منتشر شده است.